املاى بعضى از واژه ‌ها پیشوندها و پسوندها

پایان نامه مدیریت

اى (حرف ندا) همیشه جدا از منادا نوشته مى‌شود:
اى خدا، اى که

این، آن جدا از جزء و کلمهٔ بعد از خود نوشته مى‌شود:
استثنا: آنچه، آنکه، اینکه، اینجا، آنجا، وانگهى

همین، همان همـواره جدا از کلمهٔ پس­از خود نوشته‌ مى‌شود:
همین خانه، همین‌جا، همان کتاب، همان‌جا

هیچ همیشه جدا از کلمهٔ بعد از خود نوشته مى‌شود:
هیچ‌یک، هیچ‌کدام، هیچ‌کس

چه جدا از کلمهٔ بعد از خود نوشته مى‌شود، مگر در:
چرا، چطور ، چقدر، چگونه ، چسان
چه همـواره به کلمهٔ پیش از خود مى‌چسبد:
آنچه، چنانچه، خوانچه، کتابچه، ماهیچه، کمانچه، قباله‌نا‌مچه

را در تمام جا جدا از کلمهٔ پیش از خود نوشته مى‌شود، مگر در موارد زیر:
چرا در معناى «براى چه؟» و در معناى «آرى»، در جواب به سوال منفى.

که جدا از کلمهٔ پیش از نوشته مى‌شود:
چنان‌که، آن‌که (= آن‌کسى‌که)
استثناء: بلکه، آنکه، اینکه

ابن، حذف یا حفظ هطعم ٔ این کلمه، وقتى که بین دو عَلَم (اسم ویِژگزینشه اشخاص) واقع شود، هر دو صحیح است:
حسین‌بن‌على/ حسین‌ابن‌على؛ محمّدبن‌زکریاى رازى/ محمّدابن زکریاى رازى؛ حسین‌بن‌عبدالله‌بن‌سینا/ حسین‌ابن‌عبدالله‌ابن‌سینا

به در موارد زیر پیوسته نوشته مى‌شود:
1. زمان ى که بر سر فعل یا مصدر بیاید (همان‌که اصطلاحاً «باى زینت» یا «باى تأکید» خوانده مى‌شود):
بگفتم، بروم، بنماید، بگفتن (= گفتن)
2. به‌صورت بدین، ‌بدان، بدو، بدیشان1 به کار رود.
3. هرگاه صفت بسازد:
بخرد، بشکوه، بهنجار، بنام
به دربقیه موارد جدا نوشته مى‌شود:
به برادرت گفتم، به سر بردن، به آواز بلنـد، به‌سختى، منـزل‌به‌منـزل، به نام خدا
تبصره: حرف «به» که در شروع بعضى از ترکیب‌هاى عربى مى‌آید از نوع حرف اضافهٔ فارسى نیست و پیوسته به کلمهٔ بعد نوشته مى‌شود:
بعینه، بنفسه، برأی‌العین، بشخصه، مابازاء، بذاته
ـ هرگاه «باى زینت»، «نون نفى»، «میم نهى» بر سر افعالى که با الف مفتوح یا مضموم شروع مى‌شوند (مانند انداختن، افتادن، افکندن) بیاید، «الف» در نوشتن حذف مى‌شود:
بینداز، نیفتاد، میفکن

بى ‌همـواره جدا از کلمهٔ بعد از خود نوشته مى‌شود، مگر آنکه کلمه بسیط‌گونه باشد، یعنى معناى آن دقیقاً مرکب از معانى اجزاى آن نباشد:
بیهوده، بیخود، بیراه، بیچاره، بینوا، بیجا

مى و همى همـواره جدا از کلمهٔ بعد از خود نوشته‌ مى‌شود:
مى‌رود، مى‌افکند، همى‌گوید

هم ‌همیشه جدا از کلمهٔ بعد از خود نوشته مى‌شود، مگر در موارد زیر:
1. کلمه بسیط‌گونه باشد:
همشهرى، همشیره، همدیگر، همسایه، همین، همان، همچنین ، همچنان
2. جزء دوم تک‌هجایى باشد:
همدرس، همسنگ، همکار، همراه
در صورتى که پیوسته‌نویسى «هم» با کلمهٔ بعد از سبب دشوارخوانى شود، مانند همصنف، همصوت، همتیم جدانویسى آن مرجّح است.
3. جزء دوم با مصوت «آ» شروع شود:
همایش، هماورد، همآهنگ
در صورتى که قبل­از حرف «آ» هطعم در تلفّظ ظاهر شود، هم جدا نوشته مى‌شود:
هم‌آرزو، هم‌آرمان
تبصره: هم، بر سر کلماتى که با «الف» یا «م» شروع مى‌شود، جدا نوشته مى‌شود:
هم‌اسم، هم‌مرز، هم‌مسلک

تر و ترین همـواره جدا از کلمهٔ پیش از خود نوشته مى‌شود، مگر در:
بهتر، مهتر، کهتر، بیشتر، کمتر

ها (نشانهٔ جمع) در ترکیب با کلمات به هر دو صورت (پیوسته و جدا) صحیح مى‌باشد:
کتابها/ کتاب‌ها، باغها/ باغ‌ها، چاهها /چاه‌ها، کوهها/ کوه‌ها، گرهها/ گره‌ها
اما در موارد زیر جدانویسى الزامى است:
1. هرگاه ها بعداز کلمه‌هاى بیگانهٔ نامأنوس به کار رود:
مرکانتیلیست‌‌ها، پزیتیویست‌ها، فرمالیست‌‌ها
2. زمان ى که بخواهیم اصل کلمه را براى آموزش یا براى برجسته‌سازى معین کنیم:
کتاب‌ها، باغ‌‌ها، متمدن‌ها، ایرانى‌ها
3. هرگاه کلمه پردندانه (بیش­از سه دندانه) شود و یا به «ط» «ظ» ختم شود:
پیش‌بینى‌ها، حساسیت‌‌ها، استنباط‌ها، تلفّظ‌ها
4. هرگاه جمع اسامى ویِژگزینشه مدّ نظر باشد:
سعدى‌ها، فردوسى‌ها، مولوى‌ها، هدایت‌ها
5. کلمه به هاى غیرملفوظ ختم شود:
میوه‌ها، خانه‌ها
یا به هاى ملفوظى ختم شود که حرف قبل از آن حرف متّصل باشد:
سفیه‌ها، فقیه‌ها، پیه‌ها، به‌ها

از درختان چه می‌دانید؟

سفارش دسته گل

از درختان چه می‌دانید؟
وقتی یک درخت بزرگ می شود لایه های چوب تری در زیر پوست درخت تولید و ساخته می شود. رنگ لایه ای که در تابستان بوجود می آید با رنگ لایه ای که در زمستان بوجود می آید مفرق است. پس یک لایه کم رنگ و پر رنگ با هم نشاندهنده ی یک سال از عمر درخت است .

زمان ی یک درخت را می بریم دایره هائی را می بینیم که داخـل همدیگر قرار گرفته اند. پس کافی هست تعداد لایه های پر رنگ را بشماریم یا فرقی نمی کند تعداد لایه های روشن را بشماریم تا سن درخت معین شود ولی همان گونه که می دانید این کار درستی نیست که جهت تعیین سن درخت آنرا قطع کنیم .
می شود گفت ما سن درخت را از روی قطر ارتفاع طول شاخه های جانبی آن حدس می زنیم .
* هرچه قطر یک درخت بیشتر باشد عمرش بیشتر است .

اما راههای دیگری نیز برای تعین سن درخت هست:
* امروزه سن درختان را به این صورت اندازه میگیرند که ابتدا سوراخی به قطر میخ معمولی در آن ایجاد می کنند که تا وسط درخت ادامه دارد پس مایعی شفاف خاصی که چند نوع است داخـل آن تزریق می کنند که این مایع بعد از مدتی خشک و سفت شده آن را از درخت بیرون میکشند لایه های روشن و تیره بر روی آن اثر خود را گذاشته آنها را می شمارند مثل برش درخت دیدن لایه ها، بدین وسیله سن درخت اندازه گیری می شود.

* با اندازه گیری محیط بدنه درخت: دور بدنه را محاسبه و شعاع آن را بدست می آورند با توجه به ثابت بودن افزایش سالیانه حدود سن درخت را حدث می زنند.(این درمورد درختان استوایی صدق می نماید )
* یکی دیگر از روشها روشی به نام سونداژ است که دراین نحوه حفره ای در تنه درختان ایجاد شده یک قطعه از آن را برداشته وحلقه های آنرا می شماریم .
انواع گوناگونی از درختان وجود دارد، برای اینکه محیط ی سبز و زیبا داشته باشیم می شود از هر کدام از درخت ها مناسب با محیط مان استفاده کنیم:
- درختان سایه انداز پوشاننده: عرعر- بیدمجنون- چنار- داغداغان- پائولونیا- شاه بلوط هندی- توت امریکایی- درخت لاله- ابریشم- افراسیاه- نارون
- درختان سریع الرشد: سرو نقره ای-عرعر-دم موشی- زیتون تلخ-چنار-سدروس-افرا سیاه-اقاقیا-پائولونیا-توت امریکایی-لاله-ابریشم-
- درختان مقاوم به گرد خاک: عرعر- زالزالک- ژنکیو- چنار- لیلکی امریکایی- ماگنولیا- بیدمجنون- اقاقیا- داغداغان
گیاهان میوه وحشی (زینتی ) برای پارکها: گلابی –آلو- آلوچه- سیب – پسته – مو- فندق- گوجه- زیتون – انجیر-گیلاس- انار-ازگیل- آلبالوتلخ- زالزالک- شیرخشت
گیاهان جاذب پرنده: یاس وحشی –زیتون-زغال اخته – امین الدوله- پیروکانتا- خاس-اسپیره –یاس خوشه ای – انگور زینتی
مناسب خاک اهکی: زیتون معمولی – زربین –سروخمره ای – چنار- زبان گنجشک
مناسب آب و هوای مدیترانه ای: زربین – زیتون معمولی- برگ بو- انجیر
دارای بافت خشن: عرعر-ماگنولیا-انجیر –خرمالو-نخل زینتی –شاه بلوط هندی
بافت نرم: ابریشم – لیلکی- ابریشم مصری- بید
گیاهان معطر : سرو ناز- برگ بو – گل یخ – گل سنجد – یاس خوشه ای- اقاقیا- نمدار- پائولونیا- ماگنولیا
درختان جنگلی: سرو نقره ای – افرای سیاه –زبان گنجشک –اقاقیا- توسکای قشلاقی- ارغوان – کاج سیلوستر- بلوط- گز- شاه بلوط – سدروس- عرعر
گیاهان افزایش کم: کریپتومریا-زیتون معمولی – ماگنولیا – برگ بو- انجیر – زالزالک- سوفورا
گیاهان دارای بیشتر شدن متوسط : پر – ژنکیو- درخت چینی – توری- داغداغان
گیاهان مناسب خاک اسیدی: عرعر- لیلکی امریکایی – توسکا قشلاقی – اقاقیا
گیاهان مقاوم به سرما: سرو نقره ای- کریپتومریا – چینی – به ژاپنی – ابریشم مصری- ماگنولیا

درختان دارای ریشه سطحی: ابریشم – آیلان – سرو نقره ای
گیاهان مناسب پیشگیری از فرسایش خاک: توسکا قشلاقی- چنار- بید مجنون – اقاقیا – توت امریکایی – سرو نقره ای
گیاهان طویل عمر: زیتون معمولی- شاه بلوط هندی گل سفید- سرو ناز
گیاهان دارای عمر کوتاه: زیتون تلخ – اقاقیا – افرای سیاه

گیاهانی که در زمستان جلوه دارند: بید مرجانی- بید فری- فندق- گیلاس- سوزنی برگان مانند سرو کوهی رونده – سرو سیمین – انواع کاجها و سروها – پهن برگان همـواره سبز ماند ماگنولیا تابستانه آکاسیا- گل یخ – یاسمن زمستانی

در ختان مناسب بلوار ها و کوچه ها: سرو خمره ای – ژنکیو- افرا – شاه بلوط هندی – توس – ارغوان – زبان گنجشک – درخت لاله سیب – پاولینا – چنار- لرگ – گلابی - بلوط
درختان مقاوم به سایه: سرخدار- دوگلاس – سکویا – نوئل – ممرز- هدرا - راش
دلـیـل تـنـوع گـیـاهـان درخـتـان درقرآن
« و در زمین هر نوع گیاهی را در تعادل توازنی آفریدیم». سوره حجر- آیه ی 19
هر نوع گیاهی در تعادل توازنی آفریده شده است:
تمام درختان گیاهان از مواد مهم مشترکی سـاخـتـه شده اند از عبارت : کربن ـ اکسی ژن ـ نیتروژن فسفـر. فقط اختلاف بین انواع گـیـاهـان انـواع درخـتان با همدیگر در اندازه هر از عناصر موجود در آنهاست. یعنی هـر کدام از آنها در تعادل توازنی از این عناصر را دارند.